Jongeren en verlies

Ik zie hoe vaders en dochters met elkaar omgaan. Van het kijken kan ik niet genoeg krijgen. Als deze twee mensen ruzie maken zou ik willen zeggen: doe dat maar niet, besef je wel wat je bezit? Als deze mensen blij zijn, zou ik willen vragen of ik ruilen mag. Hoe zou het zijn, zo samen? En het gekke is, ik zeg niets, ik vraag niets, maar ik kijk. En ik besef, dat deze voor heel veel mensen gewone band voor mij doorgesneden is.
Ik wou, dat ik een papa had, dan kon ik samen delen.

Je rouw wordt vaak over het hoofd gezien.

Je bent zelfstandigheid aan het verwerven, je stelt je steeds onafhankelijker op. Je richt je meer op leeftijdgenoten en je wilt daarbij niet 'afwijken'. Je bent je ervan bewust dat je misschien anders bekeken en anders behandeld wordt en dat je in enkele opzichten ook anders bent dan je leeftijdgenoten. Je vrienden en vriendinnen kunnen zich maar moeilijk inleven in jou en jouw verdriet, ze vragen zich af: ‘Waarom doe je niet gewoon met ons mee?’ Wanneer er over je verlies gesproken wordt dan zul je het belang en de betekenis van het verlies vaak kleiner maken dan het in werkelijkheid is.
Je bouwt een muurtje om jezelf heen en doet er veel moeite voor om aan de buitenkant niks te laten merken. De binnenkant is echter heel anders. Daar zit de pijn, de eenzaamheid en de rouw.
Ook thuis verberg je je rouw. Je valt je ouder(s) niet lastig met je verdriet omdat je ziet dat je vader of moeder het ook moeilijk heeft. Je wilt ze beschermen.

Gevoelens waar je last van kunt hebben:

• Je voelt je héél alleen met je pijn, verdriet, boosheid en eenzaamheid.
• Je voelt je anders dan leeftijdgenoten.
• Je hebt last van concentratiestoornissen.
• Je hebt last van leerproblemen.
• Je hebt uitspattingen van boosheid.

 

Verwerking van je verlies

Het verlies van iemand waar je heel veel van houdt vraagt erom verwerkt te worden. Door het toelaten van de gevoelens die je hebt en door een goed verwerkingsproces, kan deze gebeurtenis een plaats krijgen in je leven.

Elke weg begint met een eerste stapje. Dat stapje heb jij misschien al gezet door het lezen van deze website.
Je staat telkens voor de keuze of je de volgende stap wilt maken. En het zijn stappen, die alleen JIJ kunt maken.

Als begeleider wil ik je graag helpen om je die stappen te laten zetten die JIJ wilt zetten. De pijn en het verdriet die jij met je meedraagt en die je ‘rugzak’ zwaarbeladen maakt wil ik helpen verlichten. Belangrijk is het dat je gaat inzien dat vreugde en verdriet bij elkaar horen: is er geen ruimte voor het een dan vaak ook niet voor het ander.

Ik wens je toe dat je ruimte kunt en durft te geven aan dat wat je bezighoudt zodat je je volwassenheid vrijer, blijer en onafhankelijker tegemoet kunt treden.