Verlaat verdriet

Waar was je? Wie heeft het jou verteld? Wat waren jouw eerste reacties? Kreeg je steun van iemand? Op welk moment heb jij je vader/moeder voor het laatst gezien? Heb je afscheid kunnen nemen? Heeft hij/zij afscheid van jou genomen? Wat kun jij je nog herinneren van die eerste dagen na het overlijden? Ben je bij de begrafenis geweest? Hoe was dat?

Ruim 10% van de mensen die nu tussen de 20 en 70 jaar oud zijn, hebben vóór hun 20e jaar één of beide ouders door overlijden verloren. Zij hebben allen met deze gebeurtenis moeten leren leven. Vaak hebben zij dit alleen uit moeten zoeken; er was toen nog weinig bekend over ‘kinderen en rouw’.

Wanneer je nog een kind bent als je moeder of vader sterft, heeft deze gebeurtenis een enorme impact op jouw leven. Veel verandert er in één klap. Het betekent dan vaak ook het verlies van: continuïteit, geestelijke geborgenheid, vanzelfsprekendheid, veiligheid en vertrouwen.

Uitingen van je pijn

Wanneer je als kind een ouder hebt verloren is de kans groot dat ook jij je zo goed en zo kwaad als dat ging staande hebt gehouden binnen de mogelijkheden die je toen als kind had.
Je hebt de ervaringen rond en na de dood van je vader of moeder weggestopt, omdat ze te pijnlijk waren om toe te laten. Daardoor heb je een beschermlaagje om je eigenlijke zelf heen gelegd. Dit laagje beschermde je tegen nog meer nare gevoelens, maar het schermt je ook af van het VOLLE leven.

De altijd zorgvuldig weggestopte pijn kan zich onder meer uiten in:

• Een groot permanent gevoel van onzekerheid over jezelf, ernstig gebrek aan zelfvertrouwen.
• Geen grenzen kunnen stellen.
• Moeilijkheden bij het aangaan en in stand houden van intieme relaties.
• Alles altijd onder controle willen houden.
• Weinig incasseringsvermogen hebben.
• Het gevoel hebben altijd alles alleen te moeten doen.
• Geen vertrouwen hebben in de toekomst.
• Scheiding ervaren tussen gevoel en verstand.
• Depressieve klachten.
• Fysieke klachten.
• Het omhoog komen van niet begrepen emoties.

Overlevingsstrategieën

Om pijn en conflicten te vermijden kun je een of meerdere overlevingsstrategieën hebben ontwikkeld:

• ‘Ik heb niemand nodig; ik doe het zelf wel’.
• ‘Ik ben er niet, let maar niet op mij’.
• ‘Het maakt allemaal toch niet meer uit’.
• ‘O, met mij gaat het goed hoor’.
• ‘Ik zelf ben niet belangrijk, wat ben ik waard?’.
• ‘Arme ik’.

Overlevingsstrategieën geven vaak een eenzaam gevoel, omdat ze niet kloppen met werkelijke diepe verlangens.

Erkenning geven

Durf jezelf, je ervaringen en gevoelens bloedserieus te nemen. Dit houdt in, dat je zelf eerst erkenning moet geven aan de impact die zo’n vroeg verlies heeft gehad.

Ik wil je stimuleren zelf verantwoordelijkheid te nemen voor jouw genezing, groei en ontwikkeling. Als volwassene op te pakken wat vroeger is blijven liggen, een goede vader en/of moeder voor jezelf te worden, zelf te gaan voorzien in jouw essentiële levensbehoeften. Erkenning van het ‘gewond zijn’ is hierbij een eerste stap.

Pijnlijke emoties, die jarenlang vastgezeten hebben, zijn niet zomaar snel opgelost. Daarvoor dien je de tijd te nemen, stapje voor stapje, in je eigen tempo. Je staat telkens voor de keuze of je de volgende stap wilt maken. En het zijn stappen, die alleen JIJ kunt maken.

Resultaat

Je hoeft geen slachtoffer te blijven van wat jou in je kinderjaren is overkomen. Dit gaat niet door te ontkennen of te verdringen wat vroeger gebeurd is, maar door dit onder ogen te zien en werkelijk te aanvaarden als deel van jouw leven.

Je leven kan daardoor een heel andere kant op zijn gegaan dan in de lijn van de verwachting lag. Een verlaat rouwproces is daarom meestal niet alleen een zoektocht naar wie je overleden ouder was, maar ook een zoektocht naar wie je zelf bent.